Bazen küçüklüğümü ve yaptıklarımı hatırlıyorum...Oyunlarım aklıma geliyor hep.Şunu oynardım, bunu oynardım, şununla birlikte, şurda oynardım diye.Sonra düştüğüm,yaralandığım kavga ettiklerim geliyor.
Canım sıkıldıkça elime, hani şu eskiden olan baloncuk yapan basit bir oyuncak vardır ya, hani rengarenk boloncuklar yapar, hani içinde binlerce renkler vardır gözünü kamaştıran, ondan alırdım.Cama çıkar sokakta, mahallenin top oynayan, ip atlayan çocuklarına bakarak baloncuk yapardım birsürü, yüzlerce.Ardlarından bakardım, nereye gidiyorlar diye...Hoşçakalın derdim ya da güle güle.
İşte senide sanırım o baloncuklara ve çocukluğuma benzetiyorum belkide.
Baloncuklarım...Dokunsam yok olucak, yitip gidicek olan rengarenk, pırıltılı beni her türlü cezbedip içimin neşesi olan..Dokunmasam, bıraksam...Uçup giden, hatta içinin benle, benim nefesimle dolu olduğunu bile bilmeden gözden kaybolan, bense sadece arkadan baka kalan...Hoşça gülüüklerinle kalman dilğimlen.
Düşmeler yaralanmalar bi kenarada sen en çok baloncuklarıma benzeyensin..Bense bunu farkına varan, kağıdımdaki resmime yansıtan...İsmini aşk mı koysam? Bilemedim,bilemicem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder